Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις βρεθεί στον Πορθμό του Ευρίπου, στην Χαλκίδα και να μην σου έχουν πει για το μοναδικό εκείνο φαινόμενο του Ευρίπου με τα «τρελά νερά», τα οποία αλλάζουν κατεύθυνση ανά 6 ώρες! Που οφείλεται όμως το εντυπωσιακά σύνθετο φαινόμενο του Ευρίπου το οποίο παρατηρείται μόνο στην Χαλκίδα; Εξηγούμε παρακάτω με απλά λόγια:

Ο δίαυλος του Ευρίπου

Ο δίαυλος του Ευρίπου είναι μια στενή λωρίδα θάλασσας πλάτους 39 μέτρων, μήκους 40 μέτρων και βάθους περίπου 8,5 μέτρων, ο οποίος συνδέει το Βόρειο Ευβοϊκό με τον Νότιο Ευβοϊκό, μεταξύ Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας στη Χαλκίδα. Τα ύδατα του διαύλου συνεχώς, ενώ συγχρόνως αλλάζουν και φορά κίνησης, κατευθυνόμενα άλλοτε προς τον Βόρειο και άλλοτε προς το Νότιο Ευβοϊκό. Επιστήμονες και αφού παρακολούθησαν συστηματικά το φαινόμενο παρατήρησαν ότι ενώ στις 22-23 ημέρες παρουσίαζε μια κανονικότητα στην αλλαγή φοράς ανά 6 ώρες περίπου, όπως ακριβώς η παλίρροια, τις υπόλοιπες 6-7 ημέρες του μήνα το ρεύμα γινόταν τόσο ακανόνιστο που μπορούσε ν΄ αλλάξει φορά ακόμη και 14 φορές μέσα στο ίδιο 24ωρο!

Κάπως έτσι κατέληξαν ότι το κανονικό ρεύμα αντιστοιχεί στις συζυγίες, δηλαδή 11-12 ημέρες περί τη νέα σελήνη και άλλες τόσες κατά τη πανσέληνο, ενώ το ακανόνιστο ρεύμα παρατηρείται κατά τους τετραγωνισμούς. Ουσιαστικά, το κύμα της παλίρροιας έρχεται κυρίωw από τη Μεσόγειο στην Εύβοια και μπαίνει στο Νότιο και Βόρειο Ευβοϊκό με κατεύθυνση προς τον Εύριπο. Η διαφορά όμως που υπάρχει στο μήκος της διαδρομής από το βορρά προς νότο, το κύμα που έρχεται από το νότο φθάνει στον Εύριπο 1 ώρα και 15 λεπτά νωρίτερα από το κύμα που φθάνει από το βορρά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι περισσότεροι υδάτινοι όγκοι φθάνουν από τα νότια νωρίτερα, με αποτέλεσμα να ανεβάζουν τη στάθμη στο μέρος εκείνο κατά 30 ως 40 εκ., δημιουργώντας το ρεύμα από τα νότια προς τα βόρεια. Μετά 6 ώρες αντιστρέφονται οι συνθήκες και έτσι η άμπωτη διαδέχεται την πλημμυρίδα, γιατί τότε στο βόρειο τμήμα έχουν συσσωρευτεί περισσότερα νερά.

Όταν λοιπόν συμβαίνουν συζυγίες, οπότε η ένταση της παλίρροιας είναι μεγάλη, το ρεύμα του Ευρίπου παρουσιάζεται κανονικό. Όμως στους τετραγωνισμούς, όπου το ρεύμα είναι ασθενέστερο, τόσο η διαμόρφωση των ακτών, ο βυθός, οι υφιστάμενες καιρικές συνθήκες καθώς και άλλα βαρομετρικά αίτια συντελούν ώστε το ρεύμα να παρουσιάζεται ακανόνιστο.

πηγη : lifo.gr

Scientists have published the first assessment quantifying the role of climate change in the recent Australian bushfires.

Global warming boosted the risk of the hot, dry weather that’s likely to cause bushfires by at least 30%, they say.

But the study suggests the figure is likely to be much greater.

It says that if global temperatures rise by 2C, as seems likely, such conditions would occur at least four times more often.

The analysis has been carried out by the World Weather Attribution consortium.

– A visual guide to Australia’s bushfire crisis
– Climate change : Where we are in seven charts

Co-author Geert Jan van Oldenborgh of the Royal Netherlands Meteorological Institute in De Bilt, The Netherlands, told the BBC even the study’s very conservative estimates were troubling.

“Last year the fire prevention system in Australia, which is extremely well prepared for bushfires, was straining. It was at the limits of what it could handle, with volunteers working for weeks on end,” said Prof van Oldenborgh.

“As the world warms, these events will become more likely and more common. And it’s not something that we are ready for.”

During the 2019-2020 fire season in Australia, record-breaking temperatures and months of severe drought fuelled a series of massive bushfires across the country.

At least 33 people were killed and more than 11 million hectares (110,000 sq km or 27.2 million acres) of bush, forest and parks across Australia burned.

Although it makes sense that human-induced global warming is likely to have led to more bushfires, assigning a figure to that increased risk is complex.

That is because other factors not directly related to climate change may also play a significant role. These include increased water use making the land drier, urban heating effects or unknown local factors.

Nevertheless, Prof Jan van Oldenborgh and 17 fellow climate scientists from six countries gave it their best shot. “It was by far the most complex study we have undertaken,” he told.

The researchers found the climate models consistently underestimated the observed increase in temperatures in south-east Australia and so could not pinpoint a figure for the increased risk from climate change. They were, however, able to tease out a minimum risk.

“We show that climate change definitely increases the risk of the extreme weather that makes the catastrophic bush fires (that south-east Australia has experienced) in the past few months more likely by at least 30%.

“But we think it could be much more. We don’t know how much more. It could be a lot more.”

Prof van Oldenborgh is among those attempting to find out if the current climate computer models really are underestimating the influence of global warming – and if they are, working out how to correct them.

His co-author Prof Friederike Otto, from the University of Oxford, said such work was needed to build a more accurate picture of the risk of bush fires.

“We have only given a lower bound in answer to that question, confirming that climate change is indeed an important driver – also locally – and that we need to continue to test our models in the real world,” she explained.

This would “improve them so we can provide higher-confidence risk information at the scales where people live and make decisions”.

bbcnews.com

Θερμοκρασίες που υπερβαίνουν τους 20 βαθμούς Κελσίου κατέγραψαν στις 9 Φεβρουαρίου Βραζιλιάνοι επιστήμονες στην Ανταρκτική, για πρώτη φορά στα χρονικά, ενισχύοντας έτσι τους φόβους για κλιματική αστάθεια στη μεγαλύτερη δεξαμενή πάγου στον κόσμο, όπως αναφέρει σε άρθρο της η εφημερίδα The Guardian.

Η θερμοκρασία των 20,75 βαθμών Κελσίου που κατέγραψαν οι Βραζιλιάνοι είναι κατά έναν βαθμό υψηλότερη από το προηγούμενο ρεκόρ των 19,8 βαθμών που είχε καταγραφεί στη νήσο Σίμορ της Ανταρκτικής τον Ιανουάριο του 1982. Στις 6 Φεβρουαρίου, ομάδα Αργεντινών επιστημόνων κατέγραψε θερμοκρασία 18,9 βαθμών στον ερευνητικό σταθμό Εσπεράντσα, καταρρίπτοντας ρεκόρ θερμοκρασίας στην ηπειρωτική Ανταρκτική.

Παρότι οι θερμοκρασίες ρεκόρ απομένει να επιβεβαιωθούν από τη Διεθνή Μετεωρολογική Οργάνωση (WMO), αποτελούν μέρος ευρύτερης τάσης στην Ανταρκτική και στα γύρω νησιά της, που δείχνει ότι η μέση θερμοκρασία της ηπείρου έχει σημειώσει άνοδο της τάξεως των τριών βαθμών από τις αρχές του 20ού αιώνα.

Επιστήμονες επιφορτισμένοι με τη συλλογή, κάθε τρεις ημέρες, δεδομένων από απομακρυσμένους μετεωρολογικούς σταθμούς χαρακτηρίζουν το νέο ρεκόρ «απίστευτο και αφύσικο». Ο Βραζιλιάνος επιστήμονας Κάρλος Σέφερ, που ερευνά τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στους αιώνιους πάγους της Ανταρκτικής, εξηγεί ότι η τάση αυτή είναι πρωτοφανής. Ο Σέφερ λέει ότι η θερμοκρασία της Ανταρκτικής, των νήσων των Νοτίων Σέτλαντ και του αρχιπελάγους Τζέιμς Ρος, στο οποίο ανήκει η νήσος Σίμορ, εμφανίζει διακυμάνσεις τα τελευταία 20 χρόνια. «Διαπιστώνουμε κλιματικές μεταβολές στην ατμόσφαιρα, οι οποίες είναι στενά συνδεδεμένες με τις αλλαγές στους πάγους και στον ωκεανό. Ολος αυτός ο κύκλος είναι αλληλένδετος», επισημαίνει ο Σέφερ.

Οι επιπτώσεις της υπερθέρμανσης στην Ανταρκτική ποικίλλουν μεταξύ της ενδοχώρας, των νήσων και του ωκεανού, νότια των 60 βαθμών γεωγραφικού πλάτους. Η περιοχή αυτή περιέχει ποσοστό 70% επί των παγκόσμιων αποθεμάτων γλυκού νερού με τη μορφή χιονιού και πάγου. Η τήξη του συνόλου των πάγων θα σημάνει την άνοδο της στάθμης των θαλασσών κατά 50 με 60 μέτρα – αν και κάτι τέτοιο θα απαιτήσει χρονικό διάστημα πολλών γενεών. Επιστήμονες του ΟΗΕ εκτιμούν ότι η στάθμη των ωκεανών θα ανέλθει κατά 30 εκατοστά με ένα μέτρο μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα, κάτι που εξαρτάται από τις πρωτοβουλίες του ανθρώπινου είδους ώστε να περιορίσει τις εκπομπές καυσαερίων και την ευαισθησία της παγοκρηπίδας.

Τεράστιο παγόβουνο

Παρά το γεγονός ότι οι θερμοκρασίες σε ανατολική και κεντρική Ανταρκτική είναι σχετικά σταθερές, οι επιστήμονες εκφράζουν την ανησυχία τους για τη δυτική Ανταρκτική, όπου η αύξηση της θερμοκρασίας των ωκεανών απειλεί τους γιγάντιους παγετώνες Θουέιτς και Πάιν Αϊλαντ.

Την ίδια ώρα, υπό στενή παρακολούθηση έχουν θέσει οι επιστήμονες τεράστιο παγόβουνο που αποκολλήθηκε από τον παγετώνα του Πάιν Αϊλαντ, σύμφωνα με δορυφορικές παρατηρήσεις από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος. Το παγόβουνο έχει το μέγεθος της Μάλτας, με εμβαδόν που υπερβαίνει τα 300 τετραγωνικά χιλιόμετρα – αν και το μέγεθός του περιορίστηκε μετά την κατάτμησή του. «Το θέαμα είναι τρομακτικό και εκπληκτικό την ίδια στιγμή», σχολιάζει ο Μαρκ Ντρικουότερ, επικεφαλής επιστημονικών υπηρεσιών της ESA, μιλώντας στο δίκτυο CNN. «Ο παγετώνας Πάιν Αϊλαντ αντιδρά με δραματικό τρόπο στην κλιματική αλλαγή», προσθέτει ο δρ Ντρικουότερ.

Παρότι η αποκόλληση παγόβουνων από παγετώνες αποτελεί φυσική διαδικασία, οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι το φαινόμενο στη δυτική Ανταρκτική είναι πλέον εντονότερο από ποτέ. Η «ανισορροπία» του συστήματος των πάγων, η υπερθέρμανση των ωκεανών και η υποχώρηση των χιονοπτώσεων δεν επιτρέπουν στους παγετώνες να αναπληρώνουν τους πάγους τους. Ο παγετώνας Πάιν Αϊλαντ και ο γειτονικός του παγετώνας Θουέιτς λειτουργούν ως «αρτηρίες», συνδέοντας την παγοκρηπίδα της δυτικής Ανταρκτικής με τον ωκεανό.

Στις αρχές του μήνα, ο δορυφόρος «Κοπέρνικος» εντόπισε ρωγμές στον παγετώνα Πάιν Αϊλαντ, οι οποίες αυξήθηκαν ταχύτατα. Λίγες ημέρες αργότερα, τέσσερα παγόβουνα είχαν αποκοπεί, με το μεγαλύτερο από αυτά να έχει εμβαδόν 300 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Το φαινόμενο της θραύσης μεγάλων τμημάτων πάγου από τον παγετώνα Πάιν Αϊλαντ δεν είναι νέο. Ο παγετώνας χάνει, όμως, πάγο εδώ και 25 χρόνια. «Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο παγετώνας του Πάιν Αϊλαντ χάνει περί τα δέκα μέτρα πάγου την ημέρα», ανέφερε σε πρόσφατο δελτίου Τύπου η υπηρεσία διαστήματος ESA. Με τη βοήθεια δορυφορικών παρατηρήσεων από τον «Κοπέρνικο», η ESA διαπίστωσε ότι ο αποκολληθείς παγετώνας έχει μέσο πάχος 500 μέτρων.

πηγή: kathimerini.gr